Pevatrony - nieuchwytne akceleratory naturalne o ogromnej mocy - 1 2025

Pevatrony – nieuchwytne akceleratory naturalne o ogromnej mocy

Szereg naukowców przez wiele stuleci próbowało odnaleźć i potwierdzić istnienie pevatronów, naturalnych akceleratorów cząstek o ogromnych energiach. Badacze z dziedziny astrofizyki, badając galaktykę w poszukiwaniu tych nieuchwytnych obiektów, dokonali znaczącego odkrycia dzięki HAWC – obserwatorium promieniowania kosmicznego. Zdołali wykryć fotony o niewyobrażalnie wysokich energiach, które do tej pory nie były obserwowane. Prowadzi to do wniosku, że naukowcy mogli nawet ustalić potencjalne miejsce pochodzenia pevatronów, co stanowi przełomowe odkrycie.

Pevatrony to niezwykłe cząstki zdolne do przyspieszania protonów i elektronów do energii tak ogromnej, że przekracza ona moc fotonów światła o biliardy razy. To olbrzymia energia, trudna do pojęcia dla ludzkiego umysłu. Fascynujące jest to, że pevatrony są akceleratorami występującymi naturalnie w naszej Galaktyce. Pomimo świadomości istnienia pevatronów, nie jest znana ich precyzyjna lokalizacja, ani struktura, ani nawet wygląd.

Wyzwanie polega na identyfikacji pevatronów. Kiedy przyspieszą określone cząstki, te niosą ze sobą ładunek elektryczny, który jest odchylany przez pole magnetyczne w kosmosie. High Altitude Water Cherekov Gamma-Ray Observatory dostarczyło jednak danych, które zbliżają badaczy do odkrycia pevatronów. Odnalezienie pierwszego pevatrona umożliwi pełne zrozumienie jego natury.

Obserwatorium HAWC zgromadziło dane, które przewyższyły najodważniejsze przewidywania astrofizyków. Udało się wykryć elektrony o ładunku osiągającym około dwustu teraelektronowoltów. W kontekście elektronów jest to wynik nie tylko znaczny, ale wręcz ekstremalny. Dla porównania, foton światła widoczne dla człowieka niesie ze sobą ładunek sto bilionów razy mniejszy. Z tego powodu ludzkie oko nie byłoby w stanie dostrzec takiej cząstki, a jej prędkość jest prawie niemożliwa do wyobrażenia. Warte odnotowania jest to, że jednym z kluczowych inżynierów pracujących nad tym zagadnieniem jest Sabrina Casanova z Instytutu Fizyki Jądrowej PAN w Krakowie.