Coroczna zmiana czasu z letniego na zimowy, która odbędzie się w nocy z 26 na 27 października, wiąże się z przestawieniem zegarów o godzinę do tyłu. W rezultacie, wielu pracowników będzie musiało wykonywać swoje obowiązki przez dodatkową godzinę. Pracodawcy powinni pamiętać, że wg Kodeksu pracy takie sytuacje wiążą się z koniecznością wypłaty specjalnego wynagrodzenia. Szczegóły poniżej.
Zaraz nastąpi przestawienie czasu. W nocy z 26 na 27 października 2024 roku, dokładnie o godzinie 3:00, cofniemy zegarki o jedną godzinę i przejdziemy na czas zimowy. Dzięki temu mamy szansę skorzystać z dodatkowej godziny snu.
Przejdźmy teraz do powodów, dla których wprowadza się zmiany czasu. Przede wszystkim ma to na celu maksymalizowanie korzyści płynących ze światła dziennego. Czas letni jest wprowadzany wiosną tak, aby wieczory były dłuższe, co pozwala na oszczędność energii elektrycznej. Z drugiej strony, czas zimowy jest wprowadzany jesienią, aby poranki były jaśniejsze. Kolejne przestawienie zegarów – z czasu zimowego na letni – nastąpi w 2025 roku, podczas ostatniego weekendu marca.
Przyjrzyjmy się teraz jak Kodeks pracy reguluje kwestię zmiany czasu. Pracownicy nocni pracują zazwyczaj od godziny 22:00 do 6:00. W nocy z 26 na 27 października, ze względu na przejście na czas zimowy, ich czas pracy zostanie przedłużony o jedną godzinę. Jak wynika z Kodeksu pracy, jeśli pracownik przekracza dobową normę czasu pracy, czyli pracuje powyżej 9 godzin na dobę, pracodawca musi wypłacić mu dodatek wyższy niż standardowa stawka.
Zgodnie z prawem, pracownik który wykonuje pracę nadliczbową w godzinach nocnych, w niedziele oraz święta, które nie są dla niego dniami pracy według obowiązującego go harmonogramu, ma prawo do wynagrodzenia równe 200% jego podstawowej stawki. W pozostałe dni robocze wysokość tego dodatku wynosi 150%.
W omawianej sytuacji, pracownicy którzy wykonują swoje obowiązki w godzinach nadliczbowych, szczególnie w porach nocnych i podczas weekendów, mogą liczyć na stawkę przewidzianą dla takiej pracy równą dwóm podstawowym stawkom za godzinę. Dotyczy to w szczególności pracowników zatrudnionych w sektorach, które funkcjonują nieprzerwanie, jak produkcja, transport publiczny, ochrona zdrowia czy służby mundurowe.